别传眼法定何如,不用平平许负书。
贵客逢轩乘有分,道人得玉食无余。
钧天万舞知新奏,华表千年识故居。
田屋老翁亏鉴戒,伴鸡同放不知渠。
昌阳十二节,茸茸碧且鲜。不堪置几案,拳石留馀妍。
托根寄幽绝,夐在荒山巅。不瞩妇女盼,不闻鸡犬喧。
水石相依附,花开已千年。一朝服食成,肌骨翔飞鸢。
我欲啜此草,隐诀无由传。逝将涉浩荡,相期十洲仙。
数声呼我竹溪鹴,烟雨苍茫苦竹冈。半径暮山浮翠滑,一渠春水落红香。
无人羞乞墦间肉,有酒空浇地下郎。万化尽时终闭骨,醉来谁复算彭殇。
愁多却讶天凉早,思倦翻嫌夜漏迟。
何处山川孤馆里,向灯弯尽一双眉。
诏书宽逋负,国用岂云阙。郡邑有常供,征求安敢辍。
稽迟推蚤暮,钩摘剧豪发。饥氓困鞭箠,十室九告竭。
连雨催早稻,雪穗迷空阔。要令公私办,当复俟旬月。
平生虑患深,献玉每遭刖。忧民已无策,问俗聊省罚。
阳城吾所慕,晚官敢求达。宁无抚字心,便觉催科拙。
一径惬幽寻,悠然世外心。不缘流水泛,那识落花深。
潭影澄天镜,松声韵素琴。前林烟磬发,归晚月沉沉。
射殿风清巳午间,曳裾挟策拜隆颜。首询帝子龙楼召,喜辍犀弓偃月弯。
葵藿尽酬承日志,简编不负半生閒。满樽春露沾恩处,光动西池玉笋班。
何人拂绢素,写此房驷精。一马老伏枥,志在千里行。
二马骋踶齧,角壮犹龙腾。一马方辊尘,海岸翻鲲鲸。
画师惨淡意,落笔矜多能。我观寓所感,国制贵有经。
唐人重马政,分屯列郊坰。当时百万匹,肃肃罗天兵。
东封与西荡,岁用不可胜。嗣王猎其馀,尚足开中兴。
乃知三军本,匪马将奚凭。圣经说备预,万古为世程。
仓卒事亦办,未免众目惊。我思立仗间,振鬣伸长鸣。
吾言固刍荛,圣经其可轻。
地偏春自胜,市远客尤稀。草阁开清昼,溪航载落晖。
杂花晴簌簌,轻燕晚飞飞。问讯东邻老,还容觅钓矶。
芙蓉万树溪水东,十里冉冉秋花丛。晓日映分玛瑙紫,晚风吹作珊瑚红。
乍来感此有馀忆,欲采寄之无便鸿。一棹蹉跎不相过,祇愁飘落随飞蓬。