我爱燕子矶,怪石吞江势。昔与伯子偕,蹇驴冲晓至。
出山月隐林,到门松映寺。陟巅揽萧旷,寻径造幽袐。
崩岩讶天开,飞阁疑鬼峙。兹游屡入梦,蹉跎杳难继。
犹忆风雨过,江急布帆驶。丹壁照眼来,突兀使我醉。
推篷一绝叫,咫尺不得济。君行到白门,胜地誇此最。
矶下有洞天,王李曾小憩。相与歌蜀道,江声不敢沸。
君其往酬之,为我通此意。
秋老乡心切,更深客梦回。忽闻飞雁过,知自故山来。
今夜宿何处?远天鸣正哀。江湖多弋者,欲下且徘徊。
评诗读曲费沉潜,艳绪新词惹恨添。自笑错耽佳句癖,又从缃帙见香奁。
又此中秋百恨生,频年骨肉尚飘零。独援北斗酌明月,閒看银河感客星。
极目关河归白昼,满怀风露立青冥。眼前咫尺清虚府,未许乘鸾叩玉扃。
月落江城转四更,旅魂和梦到滦京。
醒来独背寒灯坐,风送长空雁几声。
幽卧一禅榻,无人共白云。山泉与溪水,偏遣夜深闻。
长乐七闽会,山川富登临。重城十万家,间以烟树林。
何许肆遐瞩,城西最高岑。主人厌直归,与世相浮沈。
三宿得胜地,八还见初心。明窗一蒲团,宴坐依横参。
面面来远色,层层列清阴。闲翻贝叶书,静听频迦音。
万法照了处,人居两幽深。嗟予晚闻道,况迫桑榆侵。
如何结保社,去脱头上簪。从公刮眼膜,傥借篦千金。
秋阴时晴向暝。变一庭凄冷。伫听寒声,云深无雁影。更深人去寂静。但照壁、孤灯相映。酒已都醒,如何消夜永。
窗风猎猎举绡衣,睡美叭应枕簟知。
忽有黄鹂深树语,宛如春尽绿阴时。
越水不生烟,吴云时作雨。纡余引孤兴,窈窕难具举。
绿塍稻穗垂,芳溆菱花聚。桑柘蔼芊芊,庐舍各有主。
晚莲尚含房,姽婳依静渚。岂无好句投,欲采惭莽卤。
孤鸿天际来,万里伤毛羽。鸬鹚不同梦,中夜起沙浦。
风露悄空江,含凄听柔橹。