庆吊经过懒,逢迎跪拜迟。不因时节日,岂觉此身羸。
众老忧添岁,余衰喜入春。年开第七秩,屈指几多人。
三杯蓝尾酒,一碟胶牙饧。除却崔常侍,无人共我争。
今朝吴与洛,相忆一欣然。梦得君知否,俱过本命年。
同岁崔何在,同年杜又无。应无藏避处,只有且欢娱。
燃灯朝复夕,渐作长年身。
紫阁(gé)未归日,青门又见春。
掩关寒过尽,开定草生新。
自有林中趣,谁惊岁去频。
从早到晚都点着灯火,肉体逐渐年长。
还没从紫阁回归,就又要投入青门了。
坐关不觉寒冷的天气都已过尽,开定的时候都长出了新草。
心中自然有在禅林的乐趣,谁会对一年的过去而惊讶呢。
长年:即年长,年龄增大。《韩非子奸劫弑臣》虽长年而美材。
紫阁:仙人或隐士的居所。青门:泛指隐退之处。沉砺《感怀》息影青门学种瓜。
掩关:又叫坐关,为佛教徒闭门静坐,以求觉悟的一种修行方式,时间往往较长。开定:指结束坐关行为。
林:应指禅林,即寺院。
妆点春光到眼边,冻消残雪暖生烟。
杏桃催换新颜色,惟有寒梅花一年。
病入新年起甲寅,轲心不动五侯春。
史曹非据惭书法,衮职无亏滥诤臣。
荏苒未除金马籍,蹒跚空笑玉楼人。
穷簷抱影时相吊,一指南禅四大身。
晨鸡两遍报更阑,刁斗无声晓漏干。
暖日映山调正气,东风入树舞残寒。
轩车欲识人间感,献岁须来帝里看。
才酌屠苏定年齿,坐中惟笑鬓毛斑。
嗟(jiē)以龙钟身,如何岁复新。
石门思隐久,铜镜强窥频。
花发新移树,心知故国春。
谁能平此恨,岂是北宗人。
叹息着这年老的身体怎么能像年一样循环更新呢。
在石门旁思索了很久要不要隐退,看见铜镜里年老的容貌忍不住再三窥视。
花又开了,路旁移来了新的树,我心里知道这是故国的春天来了。
谁能来扫平心中的不满呢?反正不是佛教的。
嗟:叹息。龙钟身:年老的身体。龙钟,年迈。
谁能……北宗人:当时国家正遭受战火,此句表现自己身为佛教中人对战争的无能为力。北宗:佛教禅宗的一派,以神秀为代表。
神耀破氛昏,新阳入晏温。绪风调玉吹,端日应铜浑。威凤跄瑶簴,升龙护璧门。雨旸春令煦,裘冕晬容尊。
扰扰复阗阗,鸡声妨晏眠。江城收宿雨,衰发受新年。
寒尽梅花后,春生草阁前。郊原芳草近,早问石湖船。
何事重新作此年,身无疾病意欣然。
春风莫但开桃李,吹落妖星静九天。
雪消冰解漏青春,醉眼惊看物物新。已识年华似飞鸟,直将身世委天均。